-Μπορείς να σταματήσεις τον χρόνο; ρώτησε.

-Ποιόν;

-Τον χρόνο που τρέχει.

-Φυσικά, απάντησε. Δείξε μου πού είναι και θα τον σταματήσω.

-Μα δεν μπορείς να τον δεις. Είναι παντού και πουθενά. 

-Δεν καταλαβαίνω. Τότε πώς ξέρεις ότι υπάρχει; Μήπως τον ακούς;

-Ναι. Στο τικ-τακ του ρολογιού.

-Ε, τότε μπορώ να σπάσω το ρολόι.

-Μα, δεν έχει νόημα. Ο χρόνος θα τρέχει, ακόμα και αν το ρολόι δεν λειτουργεί. Το ρολόι απλώς τον μετράει.

-Δηλαδή μετράει κάτι που ούτε βλέπεις, ούτε ακούς, που είναι παντού και πουθενά; Μήπως μπορείς να τον αγγίξεις; Ή να τον μυρίσεις;

-Όχι.

-Τότε πώς ξέρεις ότι υπάρχει;

-Το νιώθω. Όταν είμαι εγώ και δεν είμαι. Όταν τα χαμόγελα γίνονται ρυτίδες. Όταν οι άνθρωποι γίνονται αναμνήσεις. Και τα όνειρα μένουν όνειρα.

-Γάμμα Βήτα-